بررسی صحت تشخیص رادیوگرافی‏های معمولی در افتراق ضایعات خوش‏خیم از بدخیم ناحیه فک و صورت

مقدمه: در ناحیه فک و صورت، تومورها و کیست ها شیوع نسبتاً بالایی داشته و دندانپزشکان در طی یک بررسی معمول رادیوگرافی، ممکن است بطور اتفاقی با آنها برخوردکنند. با توجه به استفاده گسترده از رادیوگرافی پانورامیک معمولی در ارزیابی روتین ساختار فکین و دندان ها و نیز ارزانی و در دسترس بودن این تکنیک ها نسبت به انواع اختصاصی، ارزیابی صحت تشخیص ضایعات خوش‏خیم از بدخیم در رادیوگرافی‏های معمولی ضروری به نظر می رسد.  مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، تمامی پرونده های مرتبط با ضایعات داخل استخوانی فک و صورت در یک دوره 6 ساله (از سال 1380 تا 1387) که در بخش های مختلف (رادیولوژی، جراحی، بیماری های دهان) دانشکده دندانپزشکی مشهد موجود بودند، جمع آوری شدند. سپس تصاویر رادیوگرافی توسط یک نفر متخصص رادیولوژی فک و صورت و یک مشاهده گر بررسی شده و با توجه به یافته های رادیوگرافی، در درجه اول خوش‏خیم و یا بدخیم بودن ضایعات و در مرحله بعد نوع آنها مشخص شد. سرانجام با استفاده از آزمون McNemar نتایج حاصل از بررسی رادیوگرافی و هیستوپاتولوژی با هم مقایسه شدند. یافته ها: از میان 136ضایعه داخل استخوانی فک و صورت، 116 ضایعه خوش‏خیم و 20 ضایعه بدخیم بودند. در 19 ضایعه از میان ضایعات بدخیم، تشخیص رادیوگرافی با نتیجه بررسی هیستوپاتولوژیک موافق بود و از 116 ضایعه خوش‏خیم، 107 ضایعه در بررسی رادیوگرافی خوش‏خیم تشخیص داده شد. یک ارتباط معنی داری بین یافته های رادیوگرافی و هیستوپاتولوژی بدست آمد (021/0P=). نتیجه گیری: در این مطالعه، تشخیص رادیوگرافی‏های معمولی، در 92%از موارد با نتایج هیستوپاتولوژی (از نظر خوش خیم یا بدخیم بودن ضایعات) مطابقت داشت.